Dlaczego chcemy tu żyć? Dlaczego wybraliśmy Podkowę Leśną, a nie inne miasto, wieś, dzielnicę Warszawy? 

Pijemy kawę, jemy ciasteczka i rozmawiamy. Jeszcze za chłodno na taras, ale już niebawem to tam będziemy spędzać większość wolnego czasu. Od rana okna będą szeroko otwarte i będziemy oddychać leśnym powietrzem. Dzielimy się swoimi podkowiańskimi “wspomnieniami”.

Takie dwa charakterystyczne zdarzenia: pracuję zdalnie, rozmawiam przez telefon, mój rozmówca mówi:

– Słyszę ptaki! U ciebie śpiewają ptaki?! Gdzie ty jesteś?

– W domu – odpowiadam.

Drugie to cudowne wrażenie z ciepłych letnich dni, od piątku wieczorem zaczyna się weekend,  z WKDki wysiadają  mieszkańcy i znajomi goście. W sobotę rano na przystankach WKD uśmiechnięci ludzie w różnym wieku, oczekujący rodzin i przyjaciół. Zawsze przypomina mi to pociąg jadący na Hel, wakacje. Lato. No i sceny z “Pożegnań” Hasa – stara Podkowa. 

Jak długo tu jesteśmy? Od zawsze, od 20 lat, od 10 lat, różnie. Wszyscy zakochaliśmy się w tym miejscu z powodu jego wyjątkowości, przyrody obecnej wszędzie, trochę dzikiej. Paprocie, rudbekie, leśne parzydła, zawilce, konwalie, paprocie i wysokie drzewa; wiewiórki, dzięcioły, kosy tak blisko, jak nigdzie. Wystarczy latem zostawić wodę w ogrodzie i już wiedzą, że jesteś ich przyjacielem. 

Czy błotne ulice nas odstraszały? Nie. Co nie znaczy, że nie chcemy ulic z nowoczesną nawierzchnią.  Łączy nas przekonanie, że  można  połączyć nowoczesne rozwiązania  z naturalnym ekosystemem. Tego właśnie nie chcemy stracić.

Oprócz lasu mamy też niezbędną infrastrukturę: przychodnie, szkoły, przedszkola, sklepy, apteki, kościół, policję, kawiarnie, pizzerie, restauracje, lodziarnie.  To bardzo wygodne, czujemy się bezpieczniej, łatwiej się żyje. Zaczynamy się jednak obawiać, że przekraczamy granice zdrowego rozsądku, stajemy się zapleczem dla sąsiadów, gubiąc interes dobrostanu mieszkańców. Ten niepokój też nas łączy.